Nadając silnie zniuansowanemu zjawisku jeden, bardzo pojemny znaczeniowo termin, zabijamy język i wyobraźnię. A to winnego gawędziarza grzech najśmiertelniejszy. Dziś będzie trochę o języku, ale przede wszystkim – o winie. I to jakim!
Gdybyście siedzieli tu ze mną z kieliszkiem Limone i nazwałabym je „mineralnym”, to z grubsza wiedzielibyście, o co mi chodzi. Prawdopodobnie też zgodzilibyście się ze mną, że ta mineralność w nim rzeczywiście jest, bo to skaliste wrażenie jest tak dojmujące – i dominujące – że trudno go nie zauważyć. Jeżeli jednak siedzicie teraz przed swoimi ekranami, to czytając w tym tekście słowo „mineralność”, w Waszych głowach prawdopodobnie pojawiłoby się więcej niejasności niż odpowiedzi, nakreślających jakikolwiek obraz sytuacji.
No bo co ona ma na myśli, ta Iza, pisząc, że Limone jest „mineralne”? Że pachnie kredą? A suchą czy mokrą? Mokrymi otoczakami? Czy jednak takimi rozgrzanymi na słońcu? A może bardziej pyłem strzelniczym? Krzesanym krzemieniem? Morską bryzą? Muszlami ostryg? Solą? Fleur de sel? Mokrym asfaltem? Powietrzem po burzy? A powietrzem miejskim czy wiejskim?
I tak dalej, i tak dalej.
A przecież to zaledwie garstka synonimów mineralności obecnych przede wszystkim w białych winach. Co z czerwieniami? A pomarańczami!?
Kliknęliście w ten artykuł, bo prawdopodobnie słowo „mineralność” z jakiegoś powodu jest Wam bliskie. Albo dlatego, że może za nim nie przepadacie, bo kiedy natykacie się na nie w notkach degustacyjnych czy recenzjach win, zwykle nic Wam ono nie mówi. (Tak, ja też zaliczam mały facepalm, ilekroć ktoś załatwia sprawę jednym słowem na „m”, nie rozwijając tematu.) Albo po prostu dlatego, że, tak jak ja, lubicie mineralne wina. Dobrze trafiliście. No, to czas na wino.
Domaine Céline & Laurent Tripoz Limone Bourgogne Aligoté 2018
Limone jest zbudowane na mineralności. Cecha ta objawia się mocną, oceaniczną wonią oczyszczonych muszli ostryg. Wraz z nią w nozdrzach świdrują aromaty skórek cytrusów i rozmaitość białego kwiecia podkręcona szałwią i miętą. W ustach słowo na „m” odmieniane jest przez wszelkie morsko-ostrygowe przypadki. Na języku wino ścieli się miękką, koronkową materią. Struktura jest tyleż wyrazista, co eteryczna, jak refleksy w krysztale, a znakomicie wpleciona w tę architekturę kwasowość dodaje winu przestrzeni i energetycznego nerwu.
I to jest właśnie, proszę państwa, dobrze potraktowane, rasowe aligoté, a nie jakieś tam „wyciskające swoją cierpkością łzy, codzienne wino”, jak niesprawiedliwie byli łaskawi podsumować charakterystykę tego szczepu autorzy książki „Wine Grapes. A complete guide to 1,368 vine varieties, including their origins and flavours”. Jak widać, mineralnie – i nie tylko mineralnie – dzieje się tu całkiem sporo i zdecydowanie jest o czym snuć opowieść, a nade wszystko – jest się w czym rozsmakowywać. A jeżeli to wino ma wyciskać jakieś łzy, to bardziej byłyby to łzy radości. Te jednak uroniłabym dopiero mając za towarzystwo dla Limone talerz świeżych ostryg i morskie wybrzeże.
Limone pochodzi z około 25-letnich, uprawianych biodynamicznie krzewów rosnących na bogatych w wapień gliniastych glebach, którym wino zawdzięcza swoją wielowątkową strukturę. Po spontanicznej fermentacji na rdzennych drożdżach spędziło pół roku na osadzie. Symbolicznie przefiltrowane i siarkowane (1,5 g na hektolitr). I choć jesteśmy na południowych rubieżach Burgundii, to finezja, napięcie i świeżość tego aligoté jest zachwycająca. Kupicie je w La Cave Philippe de Givenchy.
Wine Stream - blog o winie 